Boże Ciało to uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Po raz pierwszy była obchodzona w Leodium (Liège) w 1246 r., a w 1317 r. ustanowiona jako święto dla całego Kościoła zachodniego. W Polsce od 1320 r.

„Zewnętrzną formę święta stanowią procesje prowadzone do 4 ołtarzy, w których przenoszona jest monstrancja z Najświętszym Sakramentem. Towarzyszą jej parafianie niosący w procesji feretrony, chorągwie i sztandary; dziewczynki sypiące kwiaty przed Najświętszym Sakramentem, w ten sposób tworząc kwietne dywany oraz chłopcy dzwoniący dzwoneczkami" - przypominają chrzanowscy muzealnicy.

Z kolei Muzeum Małopolski Zachodniej w Wygiełzowie cytuje fragment z Oskara Kolberga, jak obchodzono Boże Ciało pod Krakowem, czyli m.in. w Małopolsce Zachodniej.

„Ze śpiewem kapłanów łączył się odgłos muzyki, śpiewy ludu, huk bębnów i tarabanów, strzały działowe i moździerzowe. Tak obchodzono po miastach" - zapisał Oskar Kolberg. „Po wsiach uroczystość ta była mniej imponującą, ale rzewniejszą. Jest mniemanie, że kto nie był przynajmniej na pierwszej i ostatniej processyi, ten w ciągu roku umrze; wszyscy więc z całej parafii, starzy i młodzi, kobiety i niedorostki, spieszą do kościoła. Znoszą wianki z rozchodniku, kopytniku, bobownihu, niezapominajek i macierzanki, które przez rok następny mają im służyć za lekarstwo, zwłaszcza jeśli je ksiądz otrze o monstrancyę lub poświęci" - podkreślał.