Jedno jest pewne - dzięki uważnemu prowadzeniu psychologii postaci i zaglądaniu na najbardziej drażliwe tematyczne tereny, współczesne horrory mają moc ogromnego oddziaływania na naszą podświadomość. Aż strach zasiąść przed ekranem.
Prezentowane na festiwalu w Cannes norweskie „Niewiniątka" są tego najlepszym przykładem. Siedmioletnia Ida przeprowadza się wraz z rodzicami i starszą cierpiącą na autyzm siostrą Anną do nowego miasta. Blokowisko, które zamieszkują, jest wspaniale wpisane w dziką przyrodę. Dzikie są również instynkty, które zaczynają rządzić zachowaniami dzieci. Ida zaprzyjaźnia się z odrzuconym przez społeczność Benem, który ma niezwykłą moc wpływania siłą umysłu na przedmioty i ludzkie zachowania. Z kolei najlepszą przyjaciółką jej siostry staje się córka imigrantów Aisha, która ma zdolność telepatycznego łączenia się z Anną. Ben uwielbia spędzać czas z Idą, ale chłopiec czuje zagrożenie ze strony Anny. Wkrótce między dziećmi rozpoczyna się otwarta wojna na najskrytsze narzędzia podświadomości.
Olśniewające jak scenarzysta i reżyser Eskil Vogt do perfekcji opanował pracę z dziećmi. To na ich barkach spoczywa główny ciężar dramaturgiczny filmu, z którym radzą sobie znakomicie. Ich naturalność i demoniczność są wytrychem do perfekcyjnego przedstawienia każdej sceny. Film szybko łapie nas za gardła i trzyma w napięciu aż do końca. Emocje narastają, by jeszcze długo po zakończeniu seansu szumieć w ciałach widzów. Przerażające kino najwyższych lotów.